و دفعه ی نمیدانم چندُم

برای من که در حالت عادی هم کم وسواس ندارم؛ زندگی خوابگاهی به طور طبیعی سخته. بعد فرض کنید یه ویروس تقریبا ناشناخته و به شدت واگیردار اپیدمی‌بشه. اینقدر دستامو شسستم که زخم شده. تازه توو خوابگاه مگه دست شستن افاقه میکنه؟ دستتو بشوری، بعدش باید بازم بری دری رو باز کنی که نمیدونی کی بهش دست زده. اصلا خوبی زندگی توو خونه یکیش اینه که تعداد آدمایی که به هرچی دست میزنن محدوده و تو میشناسیشون. رفتم محلول ضدعفونی کننده بخرم هیچ جا نداشت. ماسک سرجیکال معمولی خریدم، البته تقریبا قبل از بحران(!) دونه‌ای 2 هزار تومن. قرص ویتامین سی که همیشه میخورم و ورقی 500 تومنه، خریدم ورقی 3 هزار تومن. البته اینم برای قبل از بحرانه، و الان دیگه اصلا پیدا نمیشه و بنده با مجموعا 22 عدد قرص ویتامین سی(22 عدد یعنی دو ورق و دو تا دونه!) خودم یه پا محتکرم.