و دفعه ی نمیدانم چندُم

دانش‌آموخته فیزیک میاد کوانتوم رو به اخلاق و انصاف و منطق! ربط می‌ده. :)))) من چی بگم خدایا؟!

حتی فکر کردن به اینکه مامانم ممکنه به خاطر من ناراحت باشه و اصلا به خاطر همین ناراحتی برداشته اون تاپ قرمز رو برام بافته ناراحتم می‌کنه. حتی در این حد نمی‌خوام اذیت بشه.

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

بعضی وقتا مثل همین الان، حس می‌کنم همه‌ی این حس بد من از این میاد که از قضاوت شدن توسط آدمایی که می‌شناسم می‌ترسم. در واقع می‌ترسم اونا هم مثل من فکر کنن و من رو محکوم کنن و کارهام رو احمقانه بدونن.

زرافه یه بیماری پوستی گرفته و الان با این وضعیت صلاح نمیدونم بره دکتر. داشتم فکر می‌کردم اگر بیماریش پیشرفت کنه و خوب نشه؟ بعدش به این فکر کردم که برای خود من هم ممکن بود همین اتفاق بیافته. و اینکه بیماری پوستیه، چیز خاصی نیست واقعا. کلی از آدما دارن... دخترخاله‌م داره، یکی از استادها هم داره حتی!

توو این شرایط قرنطینه خانگی و رعایت دیوانه‌کننده بهداشت و اینا... لپ‌تاپ خریدم و خیلی خوشحالم.

برای من که در حالت عادی هم کم وسواس ندارم؛ زندگی خوابگاهی به طور طبیعی سخته. بعد فرض کنید یه ویروس تقریبا ناشناخته و به شدت واگیردار اپیدمی‌بشه. اینقدر دستامو شسستم که زخم شده. تازه توو خوابگاه مگه دست شستن افاقه میکنه؟ دستتو بشوری، بعدش باید بازم بری دری رو باز کنی که نمیدونی کی بهش دست زده. اصلا خوبی زندگی توو خونه یکیش اینه که تعداد آدمایی که به هرچی دست میزنن محدوده و تو میشناسیشون. رفتم محلول ضدعفونی کننده بخرم هیچ جا نداشت. ماسک سرجیکال معمولی خریدم، البته تقریبا قبل از بحران(!) دونه‌ای 2 هزار تومن. قرص ویتامین سی که همیشه میخورم و ورقی 500 تومنه، خریدم ورقی 3 هزار تومن. البته اینم برای قبل از بحرانه، و الان دیگه اصلا پیدا نمیشه و بنده با مجموعا 22 عدد قرص ویتامین سی(22 عدد یعنی دو ورق و دو تا دونه!) خودم یه پا محتکرم.

یکم سرم درد میکنه و میم گفت یکم هم داغم.

خیلی ناراحتم